این سخن حسین بن على علیهما السلام گرچه به ظاهر یک خطابه اختصاصى است که در روز عاشورا آنگاه که مردم کوفه ناجوانمردانه حمله به سوى خیمه ها را آغاز نمودند، مورد خطاب قرار داده است ، ولى در واقع یک پیام عمومى و یک منشور جهانى است از قتلگاه کربلا به همه جهانیان و در همه زمانها که :
مردم دنیا اگر معتقد و پایبند به قوانین الهى و دستورات آسمانى نباشند لااقل باید حدود ملیت خویش را مراعات و به اصطلاح تابع قوانین بین المللى باشند.
اما قوانین آسمانى بویژه دین مقدس اسلام هر نوع تجاوز به حقوق دیگران را در مقام جنگ و دفاع و حتى در آنجا که آغازگر جنگ ، دشمن خونخوار باشد، محکوم کرده و مى گوید:((در راه خدا با کسانى که با شما جنگ مى کنند (و آغازگر جنگ هستند) پیکار کنید و تجاوز نکنید که خداوند تجاوزگران را دوست ندارد))(269).
یعنى بجز کسانى که با شما وارد جنگ شده اند متعرض افراد دیگر دشمن نشوید. خانه مهاجمین را خراب و اشجارشان را قطع نکنید. آب را به روى آنان نبندید. مجروحین دشمن را مداوا کنید. فراریها را تعقیب ننمایید و به زنان و پیرمردان ایذا نکنید، حتى به مهاجمین نیز فحش و ناسزا نگویید و...
آرى ، پس از قرنها که حکم ((لا تَعْتَدُوا)) نازل گردید و حسین بن على علیهما السلام منشور مورد بحث را اعلام نمود، جهان بشریت و به اصطلاح قانونگذاران متمدن ! نیز براى جنگها قوانینى نه در حد قوانین جنگى اسلام ارائه دادند.
اما آیا این بشر خود خواه و این حیوان دوپا و درنده تر از هر درنده تا از تربیت آسمانى برخوردار نیست و تا قدم به مرحله انسانیت نگذاشته است - که تنها در پیروى نمودن از تعالیم انبیا میسر است - مى تواند خود را به این منشورها و این پیغامها و به این قوانین محدود سازد . و اگر شمر هم در رویاروئى امام علیه السلام به قشون خود دستور منع حمله مى دهد، دیدیم که یک عقب نشینى موقت و در اثر نفوذ معنوى کلام آن حضرت بود که بلافاصله پس از شهادت آن بزرگوار مجددا حمله به سوى خیمه ها و غارت زنان و اطفال شروع گردید.
کلمات کلیدی:
