اَلمُوتُ اَولي مِن رُكوبِ العار
وَ العارُ اَولي مِن دُخُولِ النّار
قرار ناگذاشته ميان تو و حسين اين است كه تو در خيام از سجاد و زنها و بچه ها حراست كني و او با رمزي، رجزي، ترنم شعري، آواي دعايي و فرياد لاحولي، سلامتي اش را پيوسته با تو در ميان بگذارد.
و اين رمز را چه خوش با رجز آغاز كرده است. و تو احساس مي كني كه اين نه رجز كه ضربان قلب توست و آرزو مي كني كه تا قيام قيامت، اين صدا در گوش آسمان و زمين، طنين بيندازد.
سجاد و همه اهل خيام نيز به اين صدا دلخوشند، احساس مي كنند كه ضربان قلب هستي هنوز مستدام است و زندگي هنوز در رگهاي عالم جريان دارد.
براي تو امام اين صدا پيش از آنكه يك اطلاع و آگاهي باشد، يك نياز عاطفي است. هيچ پرده اي حايل ميان ميدان و چشمهاي تو نيست. اين يك نجواي لطيف و عارفانه است كه دو سو دارد. او بايد در محاصره دشمن، بجنگد، شمشير بزند و بگويد:
ـ الله اكبر
و از زبان دل تو بشنود :
ـ جانم!
بگويد :
ـ لا اله الا الله
و بشنود :
ـ همه هستي ام.
بگويد :
ـ لا حول و لا قوة الا بالله!
و بشنود:
ـ قوت پاهايم، سوي چشمم، گرماي دلم، بهانه ماندنم!
تو او را از وراي پرده ها ببيني و او صداي تو را از وراي فاصله ها بشنود. تو نفس بكشي و او قوت بگيرد. تو سجده كني و او بايستد، تو آب شوي و او روشني ببخشد و او... او تنها با اشارت مژگانش زندگي را براي تو معنا كند. و... ناگهان ميدان از نفس مي افتد، صدا قطع مي شود و قلب تو مي ايستد.
بريده بايد دستهاي مالك!